Na een lange reis kom je aan in een vreemd land en een nog vreemdere omgeving. Je wordt goed verzorgd, maar woont in een bench. Heel anders dan het straatleven dat je gewend was. Alles is anders, de geuren, de temperatuur, het eten, de taal en de mensen. Dan komen er mensen kijken speciaal voor jou, maar ze vinden je te bang en onzeker , missen een gebruiksaanwijzing en nemen je niet mee.
De dag erna weer andere mensen. Ze nemen de tijd voor je, tillen je op en nemen je mee naar buiten. Help! Eng! Maar in de armen van Karel vloeide de stress weg en keek je om je heen. We dachten: dit wordt een hele uitdaging maar we nemen je gelijk meenaar huis, waar je je al snel thuis voelde en ons in vertrouwen nam. Eindelijk kon je rustig eten, onbezorgd slapen en regelmatig naarbuiten voor een lange wandeling. Alles prima zolang we maar niemand tegenkwamen. Auto’s, tractoren en grote landbouwwerktuigen waren geen probleem, maar mensen, vooral kinderen, maakten je bang.
Vluchten of bevriezen, je wegstoppen in het kleinste hoekje dat je kon vinden.
Op zoek naar deskundige begeleiding komt Hermien over de vloer. Na een grondige intake beginnen we aan een individuele training. Effy werkt aan haar ego, wij aan consequent zijn. Je leert te reageren op je naam en maakt grote stappen. Wij proberen je op te voeden en wij worden weer opgevoed door Hermien. Zij ziet de mogelijkheden en grenzen en begeleidt ons in een zoektocht naar balans. Zowel fysiek als in dat guitige koppie. Fijn dat Hermien zo duidelijk is en niet schroomt om ook ons tot de orde te roepen. Effy pikt het snel op, wij doen ons best om consequent vol te houden, Hermien haar blik houdt ons scherp.
Effy was een hond met een trauma en zonder gebruiksaanwijzing, maar samen met Hermien zijn we nu een heel eind op weg om elkaar te begrijpen.
Wilma en Karel
Comments